Ετοιμάζονται για χερσαία επίθεση οι Αμερικάνοι στην Συρία ;

Οι ΗΠΑ απέστειλαν κρυφά στο Ιράκ περίπου 3 χιλιάδες πεζοναύτες, μεταδίδουν τα Ιρανικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Στις ανακοινώσεις τους, ισχυρίζονται ότι τα στρατεύματα των ΗΠΑ προσήχθησαν σε μικρές ομάδες, προσπαθώντας να αποφύγουν τον εντοπισμό τους, από το Κουβέιτ, και η ενέργεια αυτή κατά την άποψη τους “έχει στενή σχέση με την κατάσταση που επικρατεί στην Συρία”.

Θα θέλαμε επίσης να σας ενημερώσουμε ότι, άλλοι τουλάχιστον 17 χιλιάδες Αμερικανοί πεζοναύτες, σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο Κουβέιτ εν αναμονή της μεταφοράς τους στο έδαφος του Ιράκ.

Βραβείο Ζαχάρωφ

Δύο ακτιβιστές από το Ιράν, η δικηγόρος Nasrin Sotoudeh και ο σκηνοθέτης Jafar Panahi, είναι οι φετινοί νικητές του βραβείου Ζαχάρωφ για την Ελευθερία της Σκέψης. Η επιλογή των νικητών έγινε από τον Πρόεδρο Schulz και τους επικεφαλής των πολιτικών ομάδων του ΕΚ. Αναλυτική ενημέρωση για το φετινό βραβείο στο αφιέρωμα που ακολουθεί.

Τους υποψήφιους προτείνουν κάθε χρόνο οι πολιτικές ομάδες ή τουλάχιστον 40 ευρωβουλευτές ανεξαρτήτως ομάδας και φέτος, στις 9 Οκτωβρίου, θα επιλεγούν οι τρείς φιναλίστ από τους οποίους οι επικεφαλής των πολιτικών ομάδων του ΕΚ επέλεξαν τους δύο φετινούς νικητές στις 26 Οκτωβρίου. Το βραβείο θα απονεμηθεί σε ειδική τελετή το Δεκέμβριο στο Στρασβούργο. Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 50.000 ευρώ.

Το βραβείο Ζαχάρωφ για την Ελευθερία της Σκέψης απονέμεται κάθε χρόνο από το 1988 σε άτομα και οργανώσεις που διακρίθηκαν για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Το 2011 απονεμήθηκε σε ακτιβιστές της Αραβικής Άνοιξης. φέρει το όνομα του διάσημου Σοβιετικού φυσικού και αντικαθεστωτικού, Αντρέι Ζαχάρωφ.

Το 2011 το βραβείο απονεμήθηκε σε ακτιβιστές της Αραβικής Άνοιξης σε αναγνώριση της μάχης που έδωσαν για τον εκδημοκρατισμό των χωρών τους. Με το βραβείο έχουν επίσης τιμηθεί ο Νέλσον Μαντέλα (1988), η Aung Sang Suu Kyi (1990) και ο ΟΗΕ, στο πρόσωπο του τότε γενικού γραμματέα του, Κόφι Ανάν (2003).

Κίνα – Ινδία και Στρατιωτικοί Εξοπλισμοί.

Το μοναδικό πλοίο το οποίο μπορεί να φέρει αεροπλάνα και το οποίο έχει ενταχθεί στις Δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού της Κίνας, είναι αεροπλανοφόρο μόνο στο όνομα. Το μαχητικό αεροσκάφος για το αεροπλανοφόρο «Liaoning» περνά ακόμη από δοκιμές. Προηγουμένως το Πεκίνο αποτάθηκε με έκκληση στη Ρωσία να του πουλήσει μερικά SU-33. Όμως η Μόσχα αρνήθηκε, θεωρώντας πως αυτά τα αεροσκάφη μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αντιγραφή.

Ωστόσο, λίγο αργότερα, η Ουκρανία πούλησε στη Κίνα ένα από τα πρότυπα του SU-33 – το αεροσκάφος Τ-10Κ. Το 2010 η Κίνα ανακοίνωσε τον τερματισμό της ανάπτυξης του δικού του μαχητικού αεροσκάφους για αεροπλανοφόρα – του Shenyang J-15, τονίζοντας ιδιαίτερα πως το αεροσκάφος αυτό αποτέλεσε το επόμενο βήμα ανάπτυξης του μαχητικού αεροσκάφους Shenyang J-11. Όμως το αναφερόμενο J-11 στην ουσία είναι ένα αντίγραφο του σοβιετικού SU-27.

Γιατί η Κίνα θέλει να έχει αεροπλανοφόρο χωρίς αεροπλάνα; Ο λόγος μπορεί να είναι στον ανταγωνισμό των κύριων χωρών της ασιατικής περιοχής. Διότι ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση και την μεταλλαγή του «Βαριάγκ», το οποίο ονομάστηκε «Liaoning», στο ρωσικό εργοστάσιο «Σεβμάς» πραγματοποιούταν η αναδιάταξη ενός σκάφους της ίδιας κλάσης για το Π/Ν της Ινδίας – του σοβιετικού αεροπλανοφόρου «Αντμιράλ Γκορσκόφ» («Ναύαρχος Γκορσκόφ»), το οποίο σήμερα ονομάζεται «Vikramaditya». Για τις λεπτομέρειες αυτού του σχεδίου αφηγείται ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Ίγκορ Κοροτσένκο:

 Οι απαιτήσεις της ινδικής πλευράς βρίσκονται στα πρόθυρα των δυνατοτήτων των σύγχρονων τεχνολογιών. Οι εργασίες για την αναβάθμιση του «Αντμιράλ Γκορσκόφ» σε «Vikramaditya» ήταν πολύ μεγάλης κλίμακας, για πρώτη φορά το στρατιωτικό τεχνικό συγκρότημα συναντήθηκε με την ανάπτυξη ενός τόσο δύσκολου τεχνολογικού σχεδίου. Αρκεί να πούμε μόνο, ότι από το παλιό πλοίο έμεινε μόνο το κέλυφος. Στην πραγματικότητα κατασκευάστηκε ένα εντελώς νέο σκάφος.

Θα πρέπει να σημειωθεί, πως για το ινδικό σκάφος, σε αντίθεση με το κινέζικο, ήδη υπάρχουν τα αεροσκάφη και ελικόπτερα αεροπλανοφόρου, και τα οποία παράγονται μαζικά.

Ωστόσο, κατά τις δοκιμές στη θάλασσα, στο χώρο του κινητήρα του «Vikramaditya» ανακαλύφθηκαν ελαττώματα: σε τρεις από τους οχτώ λέβητες είχαν καταστραφεί από 5% έως 10% των θερμομονωτικών τοιχωμάτων από τούβλο. Η συνολική ισχύς του σκάφους μειώθηκε έως 50%, όμως ακόμη και σε αυτή την κατάσταση το «Vikramaditya» κατάφερε να φτάσει την ταχύτητα των 22 κόμβων – μια ταχύτητα, κατά την οποία επιτρέπεται η απονήωση και προσνήωση. Το αεροπλανοφόρο θα πρέπει να περάσει από επιπρόσθετες επιδιορθώσεις, γεγονός το οποίο θα καθυστερήσει την παράδοση του σκάφους στο ινδικό Π/Ν: του χρόνου θα γίνει το κύριο σκάφος του ινδικού πολεμικού ναυτικού στόλου.

Η Κίνα και η Ινδία προγραμματίζουν να κατασκευάσουν και άλλα σκάφη αυτής της κλάσης. Έτσι, στα ναυπηγία της ινδικής πόλης Κοτσίν από το 2006, βάσει του κοινού ρωσικό-ινδικού σχεδίου, κατασκευάζεται το αεροπλανοφόρο «Βικράντ». Η Κίνα σχεδιάζει από το 2020 να κατασκευάσει δύο μη πυρηνικά αεροπλανοφόρα, και μετά να ξεκινήσει την κατασκευή και των πυρηνικών.

Εν πάση περιπτώσει, η ταυτόχρονη εμφάνιση στην περιοχή της Ασίας δύο νέων μεγάλων πολεμικών σκαφών υποδηλώνει μια αλλαγή των θαλάσσιων δογμάτων των μεγαλύτερων κρατών της Ασίας.

Ισραηλινές βάσεις στο Αζερμπαϊτζάν.

Η συμμαχία Ισραήλ-Αζερμπαϊτζάν συνεχίζει να βρίσκει θέση στους πρωτοσέλιδους τίτλους των ΜΜΕ. Η μορφή των σχέσεων μεταξύ του Μπακού και του εβραϊκού κράτους χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη μυστικότητα. Δεν είναι μια ένωση κατά της Αρμενίας, που κρατά έως και σήμερα εδάφη, τα οποία κατέλαβε κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Αζερμπαϊτζάν. Το Ισραήλ και το Μπακού επίσης δεν συγκρότησαν μια φιλία κατά των αραβικών εχθρών του Ισραήλ. Επίσης δεν μπορεί κανείς να πει ότι η φιλία τους στρέφεται κατά του Ιράν.

Η αλήθεια είναι ότι μια ψύχρανση στις σχέσεις Αρμενίας-Ισραήλ μπορεί να παρατηρηθεί: στο Γερεβάν έγιναν συχνότερες οι κατηγορίες του σιωνιστικού κινήματος για συμμετοχή στα εγκλήματα του 1915, πράγμα, που οι Ισραηλινού θεωρούν συκοφαντία. Επίσης μπορεί να διαπιστωθεί μια αντιπάθεια στο Μπακού προς τους Άραβες ριζοσπάστες, καθώς ειδικά στα στρατόπεδα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στο Λίβανο είχαν εκπαιδευτεί οι Αρμένιοι αντάρτες. Παρ’ όλ’ αυτά το Αζερμπαϊτζάν διατηρεί στενές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλες αραβικές χώρες, οι οποίες υποστηρίζουν τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Η στάση του Αζερμπαϊτζάν έναντι του Ιράν διακρίνεται για την επιφυλακτικότητά της. Πολύ περισσότερο, που είκοσι εκατομμύρια Αζερμπαϊτζανών στο Ιράν στερούνται των βασικών εθνικών τους δικαιωμάτων. Όμως ακόμη και όλες οι προϋποθέσεις, που απαριθμήθηκαν, δεν επαρκούν για μια ικανοποιητική εξήγηση του φαινομένου της φιλίας Ισραήλ – Αζερμπαϊτζάν.

Ως παράδειγμα των ανωτέρω μπορούμε να αναφέρουμε το πρόσφατο συμβόλαιο πώλησης ισραηλινών όπλων στο Αζερμπαϊτζάν σε ύψος 1,6 δισ. δολαρίων, που συμπεριλαμβάνει την παράδοση δεκάδων ισραηλινών μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Η ανταλλαγή πληροφοριών σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών πραγματοποιείται αδιάκοπα, γεγονός, που εξηγεί και τις επιτυχίες της κυβέρνησης του Αζερμπαϊτζάν στη μάχη κατά της τρομοκρατίας.

Αυτή η ασυνήθιστη συμμαχία συζητείται ξανά μετά τη δημοσίευση στο πρακτορείο Ρόιτερ της πληροφορίας για ενδεχόμενη χρήση από το Ισραήλ στρατιωτικής βάσης στο Αζερμπαϊτζάν σε περίπτωση επιδρομής για την καταστροφή των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων. Είναι αναγκαστικό να εκφράσουμε την έκπληξή μας για την κοντή μνήμη των δημοσιογράφων. Το θέμα είναι ότι το Μάρτιο το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy ανέφερε επικαλούμενο υψηλόβαθμες πηγές την πληροφορία περί της βάσης της Πολεμικής Αεροπορίας του Ισραήλ στο Αζερμπαϊτζάν. Πέρασε ένα εξάμηνο και η πληροφορία δεν επιβεβαιώθηκε.

Ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Άλεξ Φίσμαν έγραφε τότε: «Για να φθάσουν ως το Αζερμπαϊτζάν, οι δυνάμεις της Πολεμικής μας Αεροπορίας πρέπει να διασχίσουν τον εναέριο χώρο της Τουρκίας είτε του Ιράκ, της Σαουδικής Αραβίας είτε της Συρίας. Καθ’ οδόν βρίσκονται επίσης η Γεωργία και η Αρμενία. Ακόμη κι αν γίνει δυνατό να αρθούν οι περιορισμοί για την υπέρπτηση πάνω από τον εναέριο χώρο των χωρών, οι οποίες δεν επιθυμούν ιδιαιτέρως να μας ανοίξουν τους αιθέρες τους, παραμένει σε κάθε περίπτωση το ερώτημα: μειώνει άραγε η χρήση του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν την απόσταση έως το στόχο και δικαιολογεί άραγε αυτό τις πιθανές δυσχέρειες με άλλα κράτη; Δεν υπάρχει μονοσήμαντη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Όταν γίνεται λόγος για να καταφερθούν πλήγματα σε εγκαταστάσεις, που βρίσκονται στην περιοχή της Τεχεράνης, το Αζερμπαϊτζάν αναμφίβολα έχει ένα γεωγραφικό πλεονέκτημα. Όταν όμως λόγος γίνεται για εγκαταστάσεις στο νότο του Ιράν, η απόσταση δεν δικαιώνει αυτόν τον τυχοδιωκτισμό».

Ο πολιτικός επιστήμονας Νταβίντ Έϊντελμαν, ο οποίος ήταν σύμβουλος του πρωθυπουργού Όλμερτ κατά τη διάρκεια της επιχείρησης για την εξολόθρευση του συριακού πυρηνικού αντιδραστήρα πριν από έξι χρόνια, είναι πεπεισμένος ότι το Ισραήλ έχει τη δύναμη να θέσει τέλος στο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Διακρίνει όμως και άλλα σενάρια: «Το ιρανικό νόμισμα υποτιμήθηκε μέσα σε ένα έτος κατά 80 %. Στην Τεχεράνη άρχισαν μαζικές ταραχές. Είναι απολύτως πιθανό ότι μπορεί να μην υπάρξει αναγκαιότητα για το ισραηλινό χτύπημα ακριβείας».